شیرین سازی گاز با آمین

در دهه ۱۹۳۰ برای اولين بار از آلکانول آمين‌ها برای “شيرين سازی گاز” استفاده شد و از آن زمان تا دهه ۱۹۷۰، “مونو اتانول آمین” (MEA) بیشترین کاربرد را داشت، ولی از دهه ۱۹۷۰، به علت معايبی که مونو اتانول آمين داشت مانند خوردگی و هدر رفت حلال، دی اتانول آمين (DEA) جايگزين اين آمين شد، از اواسط دهه ۱۹۷۰ و بخصوص در دو دهه اخير متيل دی اتانول آمين (MDEA) به خاطر مزايايی مانند توانايی جداسازی گزينش پذير سولفيد هيدروژن در حضور دی اکسيد کربن، پايداری بالا و مصرف انرژی پايين برای بازيافت حلال کاربرد وسيعی در صنعت گاز پيدا کرده است. آلکانول آمين‌ها به طور کلی از حداقل يک گروه هيدروکسيل (-COH) و حداقل يک گروه آمينو (-NH2) تشکیل می‌شوند.

1. آمين‌های نوع اول (Primary)، مونو اتانول آمین (MEA) و دی گلایکول آمین (DGA)
2. آمین‌های نوع دوم (Secondary)، دی اتانول آمین (DEA) و دی ایزو پروپانول آمین (DIPA)
3. آمین‌های نوع سوم (Tertiary)، تری اتانول آمین (TEA) و متیل دی اتانول آمین (MDEA)

متيل دی اتانول آمين يک آمين نوع سوم محسوب می‌شود و در نتيجه فاقد گروه‌های فعال آمينو (-NH) در ساختار مولکوليش می‌باشد. به همين دليل داراي يک ساختار شيميايي پايدار و قابليت انتخابی (گزينش پذيری) برای جذب می‌باشد. در واقع عامل اصلی تجزيه آمين‌های نوع اول و دوم وجود همين گروه‌های فعال آمينو می‌باشد. آمين تجزيه شده معمولاً بسيار خورنده است.

اين پايداری آمين نوع سوم اين امکان را می‌دهد که از غلظت‌های بالای آن (تا ٥٠ درصد) بدون توجه به مشکلات مربوط به خوردگی، بتوان استفاده کرد. اين قضيه موجب می‌شود تا برای جذب يک مقدار مشخصی از گازهای اسيدی ميزان دبی مورد نياز از محلول آمين نوع سوم کمتر از ميزان دبی مورد نياز از محلول آمين نوع اول يا دوم باشد و در نتيجه ميزان انرژی حرارتی مصرفی توسط ريبويلرهای برج احياء به ميزان قابل توجهی کاهش يابد.